Jak się dziś czujesz?
Czujesz szczęście?
Jeśli tak, to nie czytaj – idź proszę przed siebie i nieś szczęście dalej.
Jeśli inaczej – zostań.
Rozejrzyj się teraz dookoła.
Popatrz na życie.
Prawdopodobnie masz w pobliżu roślinę – pomyśl, że ona rośnie dziś właśnie dla Ciebie, żebyś miał albo miała czym oddychać. Tak jest naprawdę. Jesteśmy częścią natury a ona istnieje dla nas.
To jest twoje pierwsze szczęście.
To jest najważniejsze słowo na dzisiaj i każdy następny dzień.
Nie zapominaj o tym, proszę.
A teraz spójrz na siebie.
Przestań się o cokolwiek obwiniać. Nie goń nigdzie.
Zatrzymaj się.
Zostaw zmartwienia, zatrzymaj myślenie o tym co za chwilę, co przed chwilą.
Wszystko czego potrzebujesz do szczęścia masz w sobie, w tej dokładnie chwili.
Odetnij wszystko, co odwraca twoją uwagę od twojego środka. Zapomnij na moment o planach, sukcesie, zmaganiach, zdrowiu, emocjach, uczuciach.
Jesteś.
To wystarczy.
Jesteś chodzącym pięknem.
Czas to poczuć.
Jestem szczęśliwy/a z prostego powodu – dlatego, że jestem!
Szczęśliwa, że masz ukochane, uleżałe na Tobie ciało. Szczęśliwy, że masz piękną i mądrą duszę. Szczęśliwa, że jesteś na Ziemi tu i teraz. Szczęśliwy, że jest wiosna, że potrafisz kochać, że jutro jest niewiadomą, że ludzie są coraz bardziej świadomi, że możesz usiąść w Słońcu, możesz samodzielnie oddychać, że pieje kogut, że masz w sobie życie, że nie ma takiego błędu, który nie mógłby być wybaczony, nie ma takiej góry na którą się nie dostaniesz…
Podaruj sobie kęs szczęścia. Nakarm się zadowoleniem.
Nikomu niczego nie udowadniaj. Nie musisz.
Wypuść swoje serce, daj mu pooddychać i nakarmić się tym, co karmi Ciebie. To cię uwolni od strachu, od nieszczęścia.
Szukaj momentów, w których zobaczysz swoje piękno. Zbieraj je i przeglądaj się w nich.
A potem rozdawaj to piękno dalej.
To jest właśnie szczęście.
Masz je w sobie.
Nieustannie a nie tylko od święta.
Widzę to w każdym człowieku. Widzę to w Tobie.
Autor: Agata Sakowska
Ciągle się kłóci!
Seks w moim życiu nie istnieje!
Ehhh, gdyby nie ta teściowa!
W ogóle mnie nie zauważa!
Nie stara się!
Miłość.
Półki w księgarniach uginają się od ilości książek, jakie napisano na jej temat.
Miłość jest na koszulkach, w powieściach, filmach, piosenkach, sztukach teatralnych – wszędzie.
A w praktyce jest często taka biedna, słaba, osierocona, rozsypana.
Tak jak my.
Tak jakby ta miłość nie potrafiła dorosnąć do prawdziwego, bezwarunkowego pokochania.
Dlatego dzisiaj mam potrzebę popatrzenia na nią, bo uświadamiam sobie, że ona przecież bardzo przypomina malucha. Jak maluch bywa początkowo nieporadna.
Początkującą miłość trzeba wyrozumiale prowadzić naprzód.
Początkującą miłość trzeba podlewać.
Jesteśmy dorośli. Wydaje nam się, że nasze otwarte kochające serce wystarczy żeby trafić na drugie jednakowe. To trochę jak z ufnym dzieckiem, które wierzy, że inne dzieci są jego odbiciem.
Reguły gry są jednak inne.
Życie pokazuje nam serca zamknięte, serca złamane, serca niestałe, serca schowane w żołądku, serca zasłonięte murem i w końcu serca na otwartej dłoni. Język miłości nie jest przecież jednolity. Dlatego na początku drogi kochania mamy kłopoty ze zrozumieniem innego nieco bicia.
Stąd zawody miłosne, rozstania, dramaty duże i małe. Stąd kłótnie małżeńskie, konflikty, rozpacz.
Znacie to?
Uczymy się, przeglądamy w tym morzu serc i próbujemy nawigować do naszego portu, gdzie mamy nadzieję znaleźć to jedno z wielu serc – serce z najciekawszą historią.
Kiedy już znajdziemy, przytulamy się na jakiś czas – kilka miesięcy, lat albo resztę życia.
Czas jest tutaj wbrew pozorom nieistotny.
Liczy się to, czy zdążymy jako połączone serca dogadać się, stworzyć własną melodię.
Na tym polega dorastanie serca do miłości. To najtrudniejsza i najpiękniejsza przygoda życia.
Jest jednak nagroda!
Gdy miłość się wzmocni i nauczy swojego – można zacząć tworzyć wokół siebie piękno.
Żyjemy zatem serce przy sercu, chociaż często czujemy że serce obok serca. Nikt nam nie dał instrukcji obsługi tego organu – uczymy się więc intuicyjnie. Uczymy się na błędach. I jeśli tych błędów ( w sobie – wyłącznie w sobie!) nie widzimy – nie ruszamy przed siebie.
Tkwimy wówczas w zależności, strachu lub urazie, bo nie rozumiemy, że celem miłości jest bezwarunkowe dawanie. Tylko wtedy zaistnieje przeciwieństwo czyli otrzymywanie.
Nie chodzi tu o dawanie na zewnątrz – kwiatów, prezentów, uwagi, komplementów, czasu…
Chodzi o dawanie sobie samemu i sobie samej.
Dawanie do środka.
Uczymy się więc jak zbudować w sobie centrum dowodzenia, ukochać samych siebie, mieć zrozumienie dla wszystkiego co nas spotyka, ciszę w środku, własny kompas, oglądanie świata przez różowe okulary.
I jeśli mamy szczęście, to dochodzimy do największego odkrycia jakim jest:
brak napięcia w kochaniu.
Każda napotkana przez nas osoba jest naszym holograficznym odbiciem. O tym mówi fizyka kwantowa.
Jak to się ma do miłości między dwojgiem ludzi?
Kolor miłości, która mnie otacza jest odbiciem mojego wewnętrznego koloru, bo to co w środku to i na zewnątrz. Jeśli nie kocham siebie, innych też nie uda mi się całkowicie pokochać. Jeśli kocham całą swoją istotę, włącznie z popełnionymi błędami, własną unikalną drogą nauki – świat wokół odzwierciedla to uczucie. Ludzie są wówczas dobrzy a życie mi sprzyja.
Staje się wielokorową chodzącą miłością.
I niezależnie od tego czy ktoś jest obok mnie, czy jestem sama – miłość mnie nie opuszcza.
Tak czuję, dlatego o tym piszę.
Tego właśnie życzę Tobie, dlatego piszę.
Autor: Agata Sakowska
PRENUMERATALis wyśle Ci list. Zostaw swój adres e-mail a nowości będą przysyłane bezzwłocznie i bez kolejki.